Nie miałem, niestety, przywidzeń przy lekturze poprzedniej części. Thorgal nie jest już tym samym, starym, dobrym Thorgalem. Co gorsza, Aaricia nie jest już Aaricią. Rozumiałbym upływające lata, ale jeśli nawet wprowadzona do serii ledwie trzy albumy temu mała Lehla nie jest już do siebie podobna...

Cóż, jak uczył pan Kaczmarek, bilans musi wyjść na zero. Ze spadkiem formy Grzegorza Rosińskiego specyficznie koreluje lepsza od poprzednich albumów fabuła Jeana Van Hamme'a. Tym razem czytelnik naprawdę nie jest w stanie przewidzieć, CZYM właściwie skończy się "Klatka". I choć sama końcówka jest dość kiczowata, reszta albumu podnosi jego wartość - choćby strona nr 27...

Ocena - generalnie 4, minus 2 za rysunki, plus 2 za fabułę i nastrój - w sumie nadal 4.